Soms lees je zinnen die je raken. Niet omdat het mooie woorden zijn, maar omdat ze precies passen bij datgene wat je van binnen voelt. Je herkent de woorden als waren ze van jou. Je schrikt er bijna van, alsof de schrijver ongemerkt een kijkje nam in je ziel.
Hoe zou het zijn als je een boek leest waarin elke zin klopt met hoe jij het had kunnen zeggen? Een boek dat je uit wilt lezen, niet omdat het spannend is en je wilt weten hoe het afloopt, maar omdat het zo bekend klinkt. Alsof het een stukgelezen boek uit je jeugd betreft. Je wilt het alleen maar lezen, gretig, omdat je eindelijk de woorden hebt die zeggen wat er in je lag.
Thomas Verbogt schreef zo’n boek voor mij. Een treinreis naar Londen en weer terug had ik nodig om zijn boek uit te lezen. En zijn woorden zaten als gegoten, zoals het onverwacht genoegen wanneer je in een pashokje een broek past die zit alsof deze voor jou gemaakt was; je hoeft je niet eens af te vragen of-tie lekker zit.
Als de winter voorbij is had ik willen schrijven. Maar het deert me niet. Alsof het ertoe doet dat hij degene was die het schreef. Het gaat om iets anders: de woorden herkennen die in je huisden, maar die je niet te pakken kreeg.
Zo dichtbij kun je komen. Bij jezelf, bij de ander.