Na het gezamenlijke intakegesprek en een apart gesprek met het kind bespreek ik in een adviesgesprek wat de mogelijkheden zijn voor psychologische behandeling. Afhankelijk van de leeftijd en wensen van het kind is hij of zij hierbij aanwezig. Richtlijn voor een behandeling in de basis GGZ is een behandelduur van 5-12 gesprekken. Indien een langerdurende behandeling noodzakelijk is, is een doorverwijzing naar de specialistische GGZ noodzakelijk. Daartoe beschik ik over een breed netwerk van collega-hulpverleners, zodat -na overleg met u- een gerichte doorverwijzing mogelijk is.
Bij behandeling van kinderen is de leeftijd van het kind leidend voor de gekozen vorm van therapie. Jonge kinderen met een indicatie voor speltherapie worden doorverwezen naar hierin gespecialiseerde collega’s (zie onder Samenwerking).
Indien het gedrag van het kind een grote weerslag heeft op de ouders of op het functioneren van het gezin als geheel wordt doorgaans gekozen voor mediatietherapie met de ouders of gezinsgesprekken volgens de AFFT-methode (Attachment Focused Family Therapy, ontwikkeld door Daniel Hughes). Mediatietherapie richt zich met name op opvoedingsvaardigheden. De AFT-methode gaat verder: het maakt onderliggende patronen en emoties duidelijk. De gehechtheidsrelatie van de ouders en de hechtingsbehoeften van het kind worden in kaart gebracht. Hierdoor krijgen ouders meer inzicht in zichzelf en begrijpen ze beter hoe hun emotionele reacties het gedrag van het kind in stand houden. Zodra ouders hun kind beter begrijpen worden hun opvoedingsvaardigheden effectiever en krijgen zij een betere band met hun kind. Kinderen die zich begrepen voelen accepteren de grenzen die hun ouders stellen beter.
Vanaf de middelbare school is de hulpvraag van de jongere zelf meer bepalend in hoe de gesprekken vorm krijgen. Hoe meer de klachten van de jongere en het gezinsfunctioneren elkaar beïnvloeden, des te vaker gezinsgesprekken ingezet worden. Een veelvoorkomend probleem bij jongeren is dat zij niet gemotiveerd zijn voor gesprekken bij een psycholoog; zij geven aan hun problemen zelf wel aan te kunnen of vinden dat zij geen probleem hebben. Ouders kunnen hier anders over denken. In dit geval is de eerste stap om zowel de visie van de jongere als die van de ouders te horen. Het gaat er niet om wie gelijk heeft, maar hoe ouders en jongere weer in gesprek kunnen komen. Vertrouwen is hierin de basis (zie voor toelichting: Kennismaken – Visie).
Vanaf 16 jaar mag een jongere -juridisch gezien- zelf bepalen of hij of zij hulp nodig heeft. Toch is het ook hier van belang dat ouders en jongere met elkaar in gesprek komen. Ook is het belangrijk in actie te komen als ouders zich ernstig zorgen maken over het welbevinden van hun kind.
Is uw kind 12 jaar of ouder? Vraag hem of haar dan de tekst hieronder te lezen:
Je vader of moeder heeft je gevraagd deze tekst te lezen, of misschien ben je zelf wel op mijn site gaan lezen. Als je ouder dan 12 jaar bent, dan heb je vaak een eigen mening. Misschien durf je daar niet altijd voor uit te komen, of botst deze mening vaak met die van je ouders. In ieder geval lees je deze tekst, omdat het niet zo lekker met je gaat. Het kan zijn dat je vaak ruzie hebt met je ouders, of dat je ouders vinden dat jij een probleem hebt (en jij vindt van niet). Het kan ook zo zijn dat je zelf ook vindt dat je niet zo lekker in je vel zit, maar je twijfelt of je daarvoor wel naar een psycholoog moet. Wat het ook is, in alle gevallen is het beter om nú de stap te zetten in plaats van nog langer te wachten. Als je wacht worden problemen vaak alleen maar erger, en dan duurt het langer om er vanaf te komen. Ik heb al heel wat jongeren gesproken, dus ik kijk niet meer op van een ‘gek’ probleem. Sterker nog: je zult waarschijnlijk te horen krijgen dat er meer jongeren rondlopen met dezelfde problemen als jij. Ook maak ik dagelijks mee dat ouders anders denken dan hun kinderen over wat een probleem is. Ik wil dan graag van jullie allemaal horen hoe je erover denkt en voelt. Het is meestal niet zo dat één van beiden gelijk heeft, maar het gaat erom dat jullie naar elkaar leren luisteren en elkaars mening en gevoel leren respecteren. Ook moeten ouders en kinderen vaak leren om samen naar oplossingen te zoeken. Ik wil je in ieder geval uitnodigen voor een eerste gesprek. Daarna hoef je pas te beslissen of je verder wilt met de gesprekken.